طبق گفته نشریات مختلف، ژاپن قصد دارد در آیندهای نزدیک اولین آسانسور فضایی دنیا را راهاندازی کند. اینطور که پیداست مراحل اولیه ساخت این بالابر از سال ۲۰۲۵ شروع شده و احتمالاً اولین حرکت آن را در سال ۲۰۵۰ شاهد باشیم. نتایج ردیاب آلودگی هوای ناسا را در این مطلب میتوانید بخوانید.
ایده اولیه این بالابر فضایی
“کنستانتین تسولوفسکی” ایده اولیه ساخت این آسانسور فضایی را در سال ۱۸۹۵ داد. او از این آسانسور بهعنوان “برج تسوکوفسکی” یادکرد که از سطح سیاره زمین تا مدار آن امتداد مییافت.
کمی بعد از او رمانی به نام “چشمههای بهشتی” از “آرتور سی کلارک” در سال ۱۹۷۹ منتشر شد که این موضوع را به شکل جدیتری بیان کرده و طرحش را در میان مردم گسترش داد. بعدها اصول اولیه این کتاب توسط محققان مورد تحقیق قرار گرفت و طی دههها تقریباً بیتغییر باقی ماند.
این آسانسور فضایی از ۶ آسانسور ۱۸ در ۷.۲ متری تشکیل میشود که ظرفیت هر کدام از آنها ۳۰ نفر بوده و ۲۰۰ کیلومتر در ساعت سرعت خواهد داشت. درنتیجه، رسیدن به ایستگاه آخر یک هفته زمان میبرد. از آن برای حمل انسان و بار استفاده میشود و با وزنهای متصل به آن در فضا قرار میگیرد. ساخت این آسانسور پیچیدگیها و چالشهایی به همراه خواهد داشت که در ادامه به آنها میپردازیم.
چالشهای ساخت این آسانسور
ساخت این مجموعه عظیم بدون شک بی مشکل نخواهد بود و از دیدگاه اولیه ناممکن به نظر میرسد. مشکلات عمده ساخت این آسانسور فضایی غولآسا به شرح زیر است.
سنگینی وزن این آسانسور
ازآنجاییکه این بالابر علاوه بر انسان، سوخت را نیز با خود حمل کند، از وزن نسبتاً بالایی برخوردار بوده و تقریباً ۸۵ درصد از وزن آن مربوط به سوختش خواهد بود که تا زمان مصرفشدن، خود باری سنگین محسوب میشود. علاوه بر حمل سوخت، اگر این آسانسور از فولاد ساخته شود، فشار وزن بالای آن، سبب ازبینرفتن بخشهای پایینی آن میشود.
احتمال پارگی کابلها توسط باد و زلزله
به دلیل قرارگیری این آسانسور در ارتفاع حدودی ۳۶ هزارکیلومتری، کابلهای آن بسیار طویل خواهند بود. حجم کابل تخمینی این آسانسور فضایی، ۴۲ هزار کیلومتر است و این خود سبب مشکلات دیگری میشود. وزش تندبادها و زلزلههای مختلف احتمال پیچخوردگی و پارگی این کابل طولانی را بالاتر میبرند.
زباله های فضایی
به علت ثابتبودن این بالابر، امکان برخورد زبالههای فضایی به آن وجود دارد و به همین دلیل بهتر است پیش از ساخت آن، معضل پاککردن زبالههای موجود در مدار زمین حل شود. بعضی از آنها با سرعتی در حدود ۳۰ هزار کیلومتر در جو حرکت میکنند.
نبود مواد قدرتمند در حال حاضر
باتوجهبه وزن زیاد و طولانیبودن مسیر این آسانسور، هنوز ماده مستحکم و قدرتمند و درعینحال سبکی به این منظور طراحی نشده است. اگرچه در ابتدا قرار بود از نانولولههای کربنی استفاده شود؛ اما فناوری ساخت نانولولههایی با این استحکام و قدرت و با این اندازه، در حال حاضر وجود ندارد.
هزینه بالای ساخت
طبق تخمینی که توسط شرکت ژاپنی اوبایشی درباره هزینه این پروژه زده شد، طرح آسانسور فضایی در حدود ۱۲۵ میلیارد دلار هزینه خواهد داشت. این مسئله با یافتن موادی مقرونبهصرفهتر ممکن است در آینده تغییر کند.
سرنوشت این بالابر در صورت سقوط
ازآنجاییکه کابلهای طراحی شده برای این بالابر از چندین قطعه جدا از هم تشکیل میشوند در صورت پارگی هر قسمت آن به یک سمت ممکن است حرکت کند. بخشی از آن بهخاطر چرخش دورانی زمین ممکن است به سطح زمین برخورد کرده و خساراتی ایجاد کند.
بخش دیگر که در نزدیکی جو زمین واقع میشود تحتتأثیر نیروی گرانشی زمین ممکن است پیش از رسیدن به زمین سوخته شود و زبالههای فضایی بسازد.
یک بخش دیگر از آن که دورتر از جو زمین قرار میگیرد از مدار آن خارج شده و احتمالاً در فضا معلق و سرگردان خواهد شد.
جدی بودن یا نبودن ژاپن برای ساخت آسانسور فضایی
اگرچه موانع ساخت این بالابر کم نیستند؛ اما محققان دانشگاه شیزوکا ژاپن، امکان ساخت این مجموعه را از نظر ریاضی به دست آورده و محتمل دانستهاند. به نظر میرسد که ژاپن در امر ساخت این آسانسور جدی است و اطلاعات دو مداری که تاکنون به سطح بیرون زمین ارسال کرده، کمک زیادی به این پروژه خواهد کرد.
ارسال دو ماهوارهها بهمنظور ساخت یک آسانسور اولیه بود که قرار است کابلهایی به این ماهوارهها مرتبط شده و میان آن دستگاه محرکی همانند یک آسانسور قرار گرفته شود. بر روی ماهوارهای ارسالشده نیز، دوربینهایی برای تصویربرداری از حرکت آن، از پیش نصب شده است. اجرای موفقیتآمیز این پروژه، نخستین گام برای ساخت این بالابر محسوب میشود. شرکت اوبایاشی یکی از شرکتهای سازنده این آسانسور است.
سخن آخر
ساخت اولین آسانسور فضایی از نظر تئوریک مشکل به نظر میرسد؛ اما طرحهای اولیه آن توسط ژاپن در حال اقدام است و بهزودی مقدمات ساخت آن توسط این کشور انجام خواهد شد.
ناشناس
18 مهر 1402 در 10:03 ب.ظ
خیلیعلمیبودمرسی.