رفتار مدیران بر اساس شخصیت، رویکرد رهبری و زمینه خاصی که در آن فعالیت می‌کنند، متفاوت است. برخی از مدیران معتقد به اجرای سبک‌های ارتباطی جدید برای بهره‌گیری حداکثر کارمندان هستند و برخی دیگر بر رویکردهای قدیمی خود پایبند هستند. با ما در دلتامگ همراه باشید تا با برخی از سبک‌های ارتباطی رایج میان مدیران آشنا شوید.
سبک‌های ارتباطی مدیران
در زمانه‌ای که روش‌های کار و تخصص‌ها مدام به روز رسانی می‌شوند، در پیش گرفتن متدهای قدیمی مدیریتی نه‌تنها فضایی بدون خلاقیت می‌آفریند بلکه به ضرر مجموعه و مدیر نیز تمام خواهد شد. در این دوره آگاهی از سیستم‌های ارتباطی متنوع برای مدیران ضروری و اجتناب‌ناپذیر است.
سبک مستقیم/ متمرکز
این سبک از رفتار مدیران که سیستمی مرسوم به شمار می‌رود، بر مبنای تمرکز بر اصول استوار است. مدیرانی که از این سبک استفاده می‌کنند، در ارتباطات خود قاطعانه رفتار می کنند. این مدیران از دستور دادن بر مبنای یک اصل استفاده می‌کنند. آنها دستورالعمل‌های روشنی ارائه می‌دهند، به سرعت تصمیم می‌گیرند و از اعضای تیم خود انتظار تبعیت دارند. این سبک اغلب در شرایطی که نیاز به راهنمایی روشن و اقدام فوری وجود دارد، مؤثر است.
سبک همکاری/ مشارکتی
رفتار مدیران با سبک مشارکتی بر مبنای همکاری اعضای گروه و کار تیمی استوار است. به این معنا که تک‌تک اعضای تیم در تصمیم‌‌گیری‌ها و ارائه راه‌حل‌ها به یک اندازه مسئول هستند. این سیستم ارتباط باز که برای نظرات کارمندان اهمیتی ویژه قائل است به فرآیند گوش دادن فعال منجر می‌شود. این سبک حس مالکیت، مشارکت و کار گروهی را در بین اعضای تیم تقویت می‌کند. اعضای یک گروه درست به اندازه مدیر خود احساس مالکیت در قبال کار خود دارند.
سبک مربی‌گری/حمایتی
یک سبک دیگر از رفتار مدیران سبک حمایتی است. مدیرانی که این سبک را در پیش می‌گیرند، بر توسعه مهارت‌ها و قابلیت‌های اعضای تیم خود تمرکز می‌کنند. آنها راهنمایی، بازخورد و پشتیبانی را برای کمک به کارکنان برای بهبود عملکرد خود ارائه می‌دهند. این سبک بر پرورش رشد فردی و تسهیل فرصت‌های یادگیری تاکید دارد.
سبک دموکراتیک/ اجماع
در سبک دموکراتیک رفتار مدیران بر اساس نظرسنجی پیش می‌رود. مدیرانی که این پرسش را از خود می‌پرسند که چگونه با کارمندان خود رفتار کنیم بر مبنای نظرات آنها نیز رفتار می‌کنند. این مدیران قبل از تصمیم‌گیری، نظرات و پیشنهادات اعضای تیم خود را جویا می‌شوند. آنها برای گفتگوی خلاقانه اهمیتی بسزا قائل هستند، دیدگاه‌های متنوع را تشویق کرده و برای اجماع تلاش می‌کنند. این سبک نیز همچون سبک مشارکتی باعث ارتقای کار تیمی، همکاری و مسئولیت مشترک در تیم می‌شود.
سبک استراتژیک/ بصری
رفتار مدیران در سبک استراتژیک بر چشم‌اندازی قانع‌کننده و اهدافی بلندمدت برای الهام بخشیدن به اعضای تیم همراه است. آنها دورنمای اهداف را به تصویر می‌کشند و کارکنان را تشویق می‌کنند تا برای این هدف مشترک با یکدیگر به بهترین نحو همکاری کنند. این سبک منجر به نوآوری، خلاقیت و آینده‌نگری بیشتر می‌شود.
سبک توانمندسازی
سبک توانمندسازی در رفتار مدیران با تفویض اختیارات به اعضای تیم همراه است. در این سبک اعضای تیم برای تصمیم‌گیری و مالکیت کار خود استقلال کافی دارند. این مدیران به توانایی‌های کارمندان خود اعتماد دارند و در صورت نیاز از آنها حمایت می‌کنند. این سبک کارمندان را توانمند کرده و به ابتکارات آنها دامن می‌زند.
سبک تطبیقی/ انعطاف‌پذیر
رفتار مدیران سبک تطبیقی نوآورانه و منعطف است. این مدیران سبک‌های ارتباطی مختلفی را بر اساس موقعیت، نیازهای تیم خود و اهدافی که قصد دستیابی به آن دارند به کار می‌گیرند. آنها رویکرد خود را برای سازگاری با شخصیت‌های مختلف و پویایی در محیط کار تنظیم می‌کنند.
برای این مدیران مهم است که تأثیر سبک ارتباطی خود را بر پویایی تیم، مشارکت کارکنان و عملکرد کلی درک کنند. آگاهی از سبک ترجیحی آنها و اصلاح مداوم مهارت‌های ارتباطی آنها می‌تواند به مدیران کمک کند تا به طور مؤثری تیم خود را رهبری کرده و منبع الهام آنها شوند.
ایجاد انگیزه
گاهی اوقات یک تیم فقط به کمی تشویق نیاز دارد. تیم خود و ترجیحات آنها را بشناسید. تشویق کردن برای همه کارمندان به یکسان موثر نخواهد بود. در واقع، تشویق کردن می‌تواند اثر معکوس نیز داشته باشد و به جای ایجاد انگیزه، اعضای تیم را ناامید کند. سیستم تشویقی در حقیقت این فضا را برای کارمندان ایجاد می‌کند که خروجی و دستاورد کار آنها از خودشان جداست و برای مدیر اهمیتی بیشتر از خود آنها پیدا کرده است و ممکن است رفتار مدیران در چشم کارمندان آنها نگاهی از بالا به پایین را تداعی کند.
اما در موقعیت‌های اورژانسی یا حساس از نظر زمانی، آموزش، هدایت و ایجاد انگیزه معمولاً بهترین تأثیر را خواهد داشت. زمانی‌که مشکل اورژانسی در میان نیست سیستم حمایتگری می‌تواند مفیدتر واقع شود. نکته کلیدی این است که بدانید هر سبک ارتباطی برای چه زمانی مفیدتر خواهد بود. بیشتر موقعیت ها به ترکیبی از سبک‌های ارتباطی نیاز دارند. موقعیت‌ها را تجزیه و تحلیل کنید تا ببینید کدام روش ارتباطی با گوش دادن و مشاهده بهتر سر و کار دارد. اگر مطمئن نیستید، از کارمندان خود بپرسید که به چه چیزی نیاز دارند و چگونه می‌توانید به بهترین نحو به آنها کمک کنید.
نتیجه‌گیری
وقتی از سبک ارتباطی مناسب استفاده می‌کنید، بیشترین تأثیر را می‌گذارید. مهمترین اصل سازگاری و انعطاف‌پذیری است. بنابر این برای پاسخ به سوال چگونه مثل یک مدیر رفتار کنیم ؟ نیازی به در پیش گرفتن شیوه‌هایی قدیمی و کهنه نیست. توجه به این نکته ضروری است که ارتباط موثر نه تنها رفتار مدیران را تحت تأثیر قرار می‌دهد، بلکه به آنها توانایی گوش دادن فعال، ارائه بازخورد سازنده و تنظیم ارتباطات بر اساس ترجیحات فردی و تیمی را نیز می‌آموزد. مدیران بزرگ که جریان‌هایی اساسی ایجاد می‌کنند، منعطف هستند و رویکرد خود را برای ایجاد روابطی مستحکم تنظیم می‌کنند که با آن عملکرد تیم را به حداکثر می‌رسانند.
پیشنهاد مطالعه: مدیریت زمان به کمک اصل پارتو را بخوانید.
