به گزارش دلتا مگ به نقل از ایرنا، موضوع رتبه اول تهران در حاشیه نشینی در حالی مطرح شده است که شکرالله حسن بیگی معاون اسبق سیاسی و اجتماعی استانداری تهران چندی پیش اعلام کرده بود که ۱۲۷ نقطه بحرانی مناطق حاشیه‌نشین در استان تهران شناسایی شده است.
از سوی دیگر اخیرا محمدحسن مقیمی استاندار اسبق تهران گفته است که ۴.۵ میلیون نفر در استان تهران در بافت‌های فرسوده و حاشیه شهرها زندگی می‌کنند.
بر اساس اذعان مسئولان، شهر تهران در رتبه‌بندی بین المللی بیست و پنجمین شهر پرجمعیت جهان است، اما در رتبه کیفیت زندگی در جایگاه ۱۲۸ قرار گرفته است.
این موضوع در حالی است که وضعیت ساخت و ساز و رعایت نکردن حریم شهرها در استان تهران از نقطه حاد گذشته و به شرایط بحرانی رسیده است.
حتی چندی پیش مهدی عباسی عضو شورای ششم شهر تهران در یک گفت و گوی رسانه‌ای اظهار کرده بود: حاشیه‌نشینی در کلانشهرها، مساله ساده‌ای نیست که حل شود چرا که یک مساله پیچیده اجتماعی و اقتصادی است.
او با تاکید بر اینکه حاشیه نشینی یک مساله ملی است، خاطرنشان کرده بود: شرایطی مانند خشکسالی و مشکلات اقتصادی در برخی از مناطق کشور منجر به مهاجرت بخشی از هموطنان از روستاها به مناطقی می‌شود که از حداقل امکانات برخوردار است.
عباسی با اظهار به اینکه اگر با این موضوع درست برخورد نشود، بی درنگ مناطق جدید حاشیه‌نشین شکل خواهد گرفت.
او به نقش شهرداری اشاره کرد و گفت: شهرداری خیلی نمی‌تواند در مسائل کلان اثرگذار باشد اما می‌تواند به این سمت برود که حاشیه‌نشینی را از شکلی که وجود دارد، به یک زیست باکیفیت شهری تبدیل کند.
کامبیز مصطفی پور جامعه شناس و کارشناس شهری در این رابطه می‌گوید: منطقه حاشیه نشین نوعی سکونتگاه غیررسمی است که در حاشیه شهرها شکل می‌گیرد و نام‌های دیگری نیز همچون آلونک نشینی، سکونتگاه‌های نیمه دائم و سکونتگاه‌های خودرو می‌توان بر آن گذاشت.
او در پایان سخنان خود گفت: مهاجران روستایی و ساکنان شهرهای کوچک که به شهرهای بزرگ ایران می آمدند از دیرباز در حاشیه شهرهای بزرگ اسکان می‌یافتند و اسکان غیر رسمی از 5 درصد جمعیت مجموعه شهری در سال ۱۳۵۵ خورشیدی به ۱۱ درصد در سال ۱۳۶۵ و ۱۹درصد در سال ۱۳۷۵ افزایش یافت.
مطالعه بیشتر: مطلب «قیمت خانه در پونک چند؟» را در دلتا مگ بخوانید.
