منشا مشکلات بازار مسکن
به لحاظ اقتصادی، مشکل گران بودن مسکن است. به عبارتی دیگر، مشکل از جایی نشات می‌گیرد که خانوارها استطاعت مالی برای پرداخت قیمت تعاونی مسکن را ندارند. در این خصوص باید بین تقاضای بالقوه برای مسکن که به فاکتورهایی مانند جمعیت، وضعیت ازدواج، تعداد افراد خانوار، فرهنگ خانواده و دامنه ارتباطات اجتماعی در جامعه بستگی دارد و تقاضای موثر که به میزان درآمد خانوارها، توزیع درآمد در جامعه، نرخ خانه و سیاست‌های اقتصادی و رفاهی حاکم بر جامعه مربوط می‌شود، تفاوت گذاشت.
دولت‌ها معضل مسکن را مربوط به کمبود خانه از طریق عدم رضایت تقاضای بالقوه در جامعه می‌دانند. همچنین عوامل ایجاد تقاضای بالقوه مانند جمعیت، فرهنگ حاکم بر روابط خانوادگی و اجتماعی می‌تواند منجر به تشدید بیشتر مشکل مسکن در شهرها شود.
کاهش ساخت‌و‌ساز مسکن از سال ۱۳۷۵ تا ۱۳۹۵
برای بررسی معضل بازار مسکن از دیدگاه تقاضای بالقوه(هر خانوار یک واحد آپارتمانی) جدول شاخص‌های کمی مسکن فراهم شده است. همان‌طور که می‌دانید، شاخص‌های عددی بیانگر بهبود وضعیت مسکن در شهرهای کوچک و بزرگ ایران است. کمبود مسکن از یک میلیون واحد در سال ۱۳۷۵ به ۶۳۴۰۰۰ واحد در سال ۱۳۹۵ کاهش پیدا کرده است. همچنین شاخص خانوار در واحد مسکونی از ۱/۱۵ در سال ۱۳۷۵ به ۱/۰۳۶ در سال ۱۳۹۵ سیری نزولی را نشان می‌دهد.
نتیجه‌گیری
با توجه به اینکه اقتصاددانان مشکل مسکن را مربوط به گرانی و تورم می‌دانند، اما جدول‌های آماری خبر از کاهش تولید مسکن در بازه زمانی ۲۰ ساله را می‌دهند.
مطالعه بیشتر:عامل گرانی مسکن در ایران چیست؟
